Trenerzy

Trafił do dzierżoniowskiej Lechii z Kuźni Jawor i przez większą część II-ligowego sezonu 1992/93 był asystentem Wiesława Pisarskiego. W kilku ostatnich meczach wspomnianego sezonu ( po odejściu W. Pisarskiego do Ślęzy Wrocław ) samodzielnie pełnił funkcję pierwszego trenera. Po odejściu z Lechii prowadził wrocławską Ślęzę , a na początku sezonu 1996/97 został ponownie pierwszym trenerem , tym razem trzecioligowej Lechii Dzierżoniów. Po sezonie 1997/98 nie przyjął warunków proponowanych przez klub i został zastąpiony przez Zbigniewa Steca. Szkoleniowiec z bogatym warsztatem trenerskim. Dobry taktyk i niezły organizator. Prowadzona przez niego drużyna zrobiła spory postęp i w grze. Leszek Dulat prowadził Lechię w 68 ligowych meczach ( w tym 6 w II i 62 w III lidze). Prowadzona przez niego drużyna 29 razy wyrywała, 17 razy remisowała i 22 razy przegrywała. Piłkarze Dulata zdobyli 83 bramki, a stracili 67.

Jeden z trenerów wychowanków Lechii Dzierżoniów. Szkoleniowiec równie dobry , jak wcześniej piłkarz. Samodzielnie prowadził zespół Lechii w dwóch II ligowych spotkaniach ( z Polonią Bytom i GKS Tychy), później był asystentem trenera Ryszarda Urbanak i wreszcie, od 26 marca 1995 do 13 maja 1995 roku samodzielnie prowadził Lechię w drugiej lidze. Jego dowodzenie zespołem przypadło niestety w bardzo złym momencie , kiedy Lechia zmierzała ku spadkowi z II ligi. W połowie maja zastąpiony przez Horsta Panica. Sławomir Haraf prowadził Lechię w 10 meczach II ligi. Kierowany przez niego zespół 3 razy wygrał, 2 razy zremisował i 5 razy przegrał, strzelając 9 bramek, a tracąc ich 12. Drużyna Harafa wygrała między innymi (1:0) z prowadzonym przez Wojciecha Łazarka Górnikiem Konin.

Urodził się 12 lipca 1938 w Bobrku. Najlepszy trener Dolnego Śląska w Plebiscycie “Słowa Polskiego” w 1983. Karierę piłkarską rozpoczął w Zrywie Chorzów, od 1955 był zawodnikiem Bielawianki Bielawa, od 1965 do 1970 Górnika Wałbrzych, z którym występował w II lidze. Grał na pozycji napastnika.  Po zakończeniu kariery zawodniczej pracował jako trener, w sezonie 1974/1975 został asystentem Stanisława Stachury w Górniku, grającym wówczas w III lidze, w latach 1975-1978 w tej samej roli pomagał Stanisławowi Świerkowi i wywalczył awans do II ligi w 1976. W sezonie 1978/1979 został pierwszym trenerem wałbrzyskiego zespołu, ale zwolniono go po rundzie jesiennej. Powrócił na to stanowisko w rundzie wiosennej sezonu 1980/1981, a w 1983 wprowadził Górnika pierwszy raz w historii do ekstraklasy. Po rundzie jesiennej jego zespół prowadził nawet w I lidze. Sukcesy te dały Panicowi zwycięstwo w Plebiscycie “Słowa Polskiego” na najlepszego trenera 1983 roku.  W sezonie 1983/1984 jego zespół ostatecznie zajął 6 miejsce, a on sam odszedł po zakończeniu rozgrywek do Zagłębia Sosnowiec. Z klubem z Sosnowca zajął w sezonie 1984/1985 piąte miejsce w I lidze, odszedł po rundzie jesiennej sezonu 1985/1986. Wiosną 1987 prowadził III-ligowe, a w sezonie 1990/1991 II-ligowe Zagłębie Wałbrzych, w latach 1991-1994 na szczeblu II i III ligi Chrobrego Głogów. W rundzie wiosennej sezonu 1994/1995 prowadził II-ligową Amikę Wronki, ale został zwolniony przed końcem rozgrywek zakończonych dla zespołu awansem do I ligi. W maju 1995 został trenerem Lechii Dzierżoniów, nie utrzymał jednak zespołu w II lidze. W sezonie 1995/1996 prowadził III-ligową Polonię Świdnica. Pracował także w Varcie Namysłów (do końca 1998). Był też trenerem w LKS Bestwina i od 2007 w Drzewiarzu Jasienica.

Trener I klasy piłki nożnej, uprawnienia trenerskie posiada od 1973 roku. W Dzierżoniowie zasłynął jako ten, który z drużyną Lechii wywalczył historyczny awans do II ligi. Kluby jakie prowadził to m.in. pierwszoligowe zespoły RTS Radomsko czy Arka Gdynia raz drugoligowe Ślęza Wrocław, Siarka Tarnobrzeg czy Chrobry Głogów. Jako jeden z nielicznych polskich trenerów zaproszony został na staż do czołowego, na ten czas, francuskiego klubu AC Cannes. Za zasługi dla piłki nożnej wielokrotnie odznaczany i nagradzany.

 

 

 

Stanisław Świerk urodził się 19 czerwca 1935 roku w Jurkowie na Nowosądecczyźnie. W wieku dziesięciu lat przeprowadził się z rodziną na Dolny Śląsk. W Długopolu pod Bystrzycą Kłodzką rozpoczął swoją przygodę z piłką nożną. Na poważnie futbol zaczął traktować w czasie nauki w szkole średniej. Uczęszczanie do Technikum Handlowego i życie w internacie godził z grą w juniorach Olimpii Poznań. Po ukończeniu technikum wrócił na Dolny Śląsk, gdzie rozpoczął studia w Wyższej Szkole Wychowania Fizycznego we Wrocławiu. Nie przeszkadzało to w kontynuowaniu kariery piłkarskiej, którą rozwijał w Ślęzie Wrocław. W latach 1956 – 1958 odbywał służbę wojskową w klubach Czarni Szczecin i Lotnik Warszawa. Po wojsku grał, jako napastnik w Ślęzie, Stali Rzeszów, Unii Oświęcim i Motorze Lublin. I właśnie w klubie z Lublina Stanisław Świerk rozpoczął swoją trenerską przygodę. Od grup trampkarskich, z którymi odnosił pierwsze sukcesy, przez juniorów, aż do seniorów zespołu Motoru. Kiedy w 1968 roku obejmował pierwszy zespół z Lublina miał niespełna 33 lata. Dwa lata później powrócił na Dolny Śląsk gdzie przejął drużynę Moto-Jelcza Oława. Trenerską bluzę przywdziewał również w Odrze Wrocław, dwukrotnie w Górniku Wałbrzych, GKS Tychy, Widzewie Łódź, dwukrotnie w Zagłębiu Lubin, Odrze Opole, Śląsku i Ślęzie Wrocław, do której zawsze wracał jak do domu. Przygodę trenerską zakończył w Lechii Dzierżoniów będąc trenerem do 28 września 2000 roku. Największe sukcesy odnosił w Zagłębiu Lubin, z którym wywalczył mistrzostwo (1991) i wicemistrzostwo Polski (1990). W środowisku piłkarskim był uważany za specjalistę od awansów. Do najwyższej klasy rozgrywkowej wprowadzał piłkarzy Zagłębia oraz Śląska Wrocław. Do II ligi awansował z Górnikiem Wałbrzych, Moto-Jelczem Oława i rzeczonym Zagłębiem Lubin. Zmarł 16 stycznia 2004 we Wrocławiu.

 

Ryszard Urbanek urodził się 18 lipca 1947,  Był piłkarzem Pafawagu Wrocław, po zakończeniu kariery sportowej pracował w tym klubie jako trener, następnie był zatrudniony w Okręgowym Związku Piłki Nożnej we Wrocławiu oraz w Śląsku Wrocław jako trener drużyn młodzieżowych. W 1983 został asystentem Aleksandra Papiewskiego w I drużynie Śląska, razem z nim odszedł w 1985 do Zagłębia Wałbrzych. Pod koniec rundy jesiennej sezonu 1988/1989 został I trenerem Śląska w duecie z Wernerem Peterkiem. W rundzie wiosennej tego sezonu został w Śląsku asystentem Romualda Szukiełowicza i pracował na tym stanowisku do końcówki sezonu 1990/1991, kiedy to, na 4 kolejki przed końcem rozgrywek, ponownie został I trenerem wrocławskiej drużyny i prowadził ją przez cały sezon 1991/1992 i początek sezonu 1992/1993. Wiosną 1993 pracował jako trener I-ligowego Zawiszy Bydgoszcz. Od jesieni 1993 do marca 1995 był trenerem II-ligowej Lechii Dzierżoniów, od maja 2001 do września 2003 II-ligowego Polaru Wrocław, następnie pozostał w klubie jako asystent Mariana Putyry. W latach 2005-2009 pracował jeszcze w drużynie MKS Polar Wrocław na Zawidawie (na szczeblu “B” i “A” klasy), a następnie w szkolącym młodzież Parasolu Wrocław. Zmarł  20 października 2016 we Wrocławiu.